Εδώ σε θέλω, στα δύσκολα μίλα

Το ΔΝΤ είναι σαν μια χρονομηχανή. Σε ρίχνει δύο- τρεις δεκαετίες πίσω, χωρίς να σε ρωτήσει,  και μετά προσπαθείς να επιβιώσεις.

Την ίδια συνταγή ακολουθούν κυνικά και οι επιχειρηματίες του Τύπου. Το γεγονός πως αθλητική εφημερίδα πωλείται σε επιχειρηματία που ευθύνεται για αλεπάλληλα λουκέτα  στα media και που μετέτρεψε τις κλωστές σε κατασκευές την εποχή του χρηματιστηρίου, δείχνει το μεγάλο αδιέξοδο που έχουν βρεθεί ορισμένοι εκ των εκδοτών.
Κάνουν τα πάντα για να ξεφορτωθούν από πάνω τους, τα Μέσα που χωρίς στρατηγική, δημιούργησαν την εποχή του πλούτου, όταν τότε ακολουθούσαν  τη λογική του σουβλατζίδικου", αντιγράφοντας την επιτυχία του γείτονα.

Το πλέον τρομακτικό είναι όχι η συμφωνία των δύο ενδιαφερόμενων μερών- άλλωστε πρόκειται για ανοικτή οικονομία- αλλά η εκκωφαντική σιωπή των δημοσιογράφων, ειδικά αυτών που καθημερινά ζητούν πχ το κλείσιμο της ΕΡΤ. Πριν π.χ. αλλάξουν το καταστατικό της ένωσης για να μην κάνει απεργίες όπως θέλουν -σαν να είναι αυτό το ζητούμενο- θα μιλήσουν;

Τώρα στα πολύ δύσκολα , το νέο ΔΣ της ΕΣΗΕΑ, θα ζητήσει κανόνες; Θα ελέγξει τι συμβαίνει; Θα τοποθετηθεί; Θα θέσει ένα όριο;
Και οι  άλλοι  δημοσιογράφοι- αυτό το περίεργο είδος που κρίνει τους πάντες, αλλά σιωπά για όσα συμβαίνουν σπίτι του, θα διατυπώσει θέση;  Ή απλώς θα πάμε παρακάτω, διότι πολύ απλά ορισμένοι πιστεύουν "πως θα τη βολέψουν"...