Ανακοίνωση από το Αριστερό Ριζοσπαστικό ΜΜΕτωπο
Θα έχω αύριο δουλειά; Θα είμαι, άραγε, στο μισθολόγιο και πόσα λεφτά θα παίρνω; Με την ασφάλιση τι γίνεται – θα υπάρχει και για πόσο ΕΔΟΕΑΠ ή θα μπούμε όλοι στο ΙΚΑ; Τις εισφορές θα τις πληρώνει ο εργοδότης μου ή εγώ; Θα τηρείται στοιχειωδώς κάποιο ωράριο ή θα δουλεύω σαν σκλάβος όλη τη μέρα; Σύνταξη θα πάρω ποτέ; Μέχρι τότε, πόσες φορές θα μου έχουν αλλάξει τα κείμενα και τα ρεπορτάζ, επειδή δεν θα βολεύουν το αφεντικό και τους πολιτικούς και επιχειρηματίες φίλους του; Το σωματείο μου, πού είναι το σωματείο μου; Και ποιο σωματείο μου, αλήθεια;
Τα ερωτήματα αυτά και πολλά ακόμη, ακούγονται ολοένα πιο δυνατά και πιο συχνά από τα στόματα των εργαζομένων στα ΜΜΕ. Στη δουλειά ή στον ελεύθερο χρόνο, στο σπίτι ή στον δρόμο, η αγωνία για το τι θα μας ξημερώσει αύριο γίνεται διαρκώς πιο έντονη. Μας χαλάει τη διάθεση, μας σπάει τα νεύρα, μας «πνίγει» το γέλιο και εγκλωβίζει τα όνειρά μας. Τουλάχιστον, στους περισσότερους, αυτούς που εργάζονται επειδή πρέπει να ζήσουν και όχι για να πλουτίσουν ή για να ανοίξουν διάπλατα τις πόρτες που οδηγούν στα σαλόνια της εξουσίας.
Η εμπειρία του Ελεύθερου Τύπου άλλαξε για τα καλά το σκηνικό στα μέσα. Τα όσα ζήσαμε το προηγούμενο διάστημα ήταν, τηρουμένων των αναλογιών, ο Δεκέμβρης των ΜΜΕ: Το ζεύγος Αγγελοπούλου «πυροβόλησε» εν ψυχρώ και επιχείρησε να σκοτώσει τους εργαζόμενους σε ένα ιστορικό μέσο. Αυτοί, όμως, αρνήθηκαν να πεθάνουν. Βρήκαν τη δύναμη, σήκωσαν το κεφάλι, αντιστάθηκαν και δικαιώθηκαν, παρά τις απειλές και τις παγίδες. Έβγαλαν τη γλώσσα στα αφεντικά και τους υπηρέτες τους. Δεν πτοήθηκαν από την ηττοπάθεια και την ανυπαρξία της συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας.
Οι συνάδελφοι μας έδειξαν τον δρόμο της αξιοπρέπειας και της διεκδίκησης. Απέδειξαν ότι η μη ύπαρξη ΔΣ στην ΕΣΗΕΑ δεν είναι τροχοπέδη για το ξεδίπλωμα των αγώνων, όταν οι «κάτω» θέλουν. Διασφάλισαν τις αποζημιώσεις τους και πολύ περισσότερα από αυτές. Έκαναν αισθητή την παρουσία τους στην κοινωνία – με τις κινητοποιήσεις, αλλά και με τα απεργιακά φύλλα που εξέδωσαν, χωρίς διευθυντές και αρχισυντάκτες. Επέβαλαν στο διάδοχο σχήμα να αντλήσει το προσωπικό του από τους «παλιούς». Και έκοψαν την όρεξη άλλων αφεντικών, που παρακολουθούσαν με προσοχή τα όσα συνέβαιναν στον Ελεύθερο Τύπο και τον City, φιλοδοξώντας να αντιγράψουν το μοντέλο τους.
Η χρονιά που έχει ξεκινήσει θα είναι πολύ δύσκολη. Οι συνθήκες εργασίας επιδεινώνονται και θα επιδεινωθούν ακόμη περισσότερο. Ειδικά οι νεότεροι ρίχνονται κατευθείαν στον ωκεανό της περιπλάνησης, μαθαίνουν να ζουν με την αβεβαιότητα του μπλοκ παροχής υπηρεσιών ή στριμώχνονται στις διαδικτυακές πύλες, που αποτελούν μια μεγάλη και ολοένα διευρυνόμενη γκρίζα ζώνη στο τοπίο των ΜΜΕ. Αυτή που έχει χαρακτηριστεί ως το μέλλον των μέσων – κι αυτό λέει πολλά…
Οι εργαζόμενοι δεν έχουν να περιμένουν τίποτε καλύτερο από τη νέα κυβέρνηση. Για την ακρίβεια, μάλλον τα πράγματα θα γίνουν πιο σκούρα, καθώς η συμμαχία της με τους πιο ισχυρούς καναλάρχες και εκδότες αφήνει λίγα περιθώρια ελιγμών – μα και αυταπατών. Το «σύστημα ΠΑΣΟΚ», αυτό που γνωρίσαμε (και μισήσαμε) επί χρόνια, επιστρέφει με νέο ένδυμα, αλλά με το ίδιο, σάπιο περιεχόμενο. Όσοι ελπίζουν ότι οι αντιδραστικές πολιτικές της ΝΔ θα ακυρωθούν, πολύ γρήγορα θα διαψευστούν.
Δυστυχώς, δεν έχουμε να περιμένουμε πολλά ούτε από τη συνδικαλιστική γραφειοκρατία. Κλεισμένοι στους τέσσερις τείχους της οδού Ακαδημίας, οι «ηγεμόνες» της ΕΣΗΕΑ – παρά τις καλές προθέσεις ορισμένων εξ αυτών – απομακρύνονται ολοένα πιο πολύ από την πραγματικότητα και τον κόσμο της δουλειάς. Εξαφανισμένοι από τους χώρους δουλειάς, έρμαια των κομματικών υπολογισμών και των επιχειρηματικών διαπλοκών, εγκλωβισμένοι σε παλιές και χρεοκοπημένες λογικές και μεθόδους, είναι ουσιαστικά συνένοχοι γα την κατάσταση που διαμορφώνεται.
Ο ορισμός διοίκησης, είτε μέσω συμφωνίας των παρατάξεων του ΔΣ είτε – πολύ περισσότερο – μέσω δικαστικού πραξικοπήματος, δεν πρόκειται να λύσει κανένα πρόβλημα, όσο δεν αλλάζει το περιεχόμενο. Η εκ νέου προσφυγή στις κάλπες είναι επίσης εξαιρετικά αμφίβολο εάν μπορεί να δώσει απαντήσεις στα καυτά ερωτήματα χιλιάδων δημοσιογράφων, μελών και μη μελών. Ακόμη και η ενίσχυση των δυνάμεων του αγώνα και της ανατροπής – επιλογή ελπίδας για όσους βαρέθηκαν να είναι στο ίδιο έργο θεατές – δεν αρκεί για να αλλάξουν οι συσχετισμοί.
Ο μόνος δρόμος είναι ο αγώνας να περάσει στα χέρια των εργαζομένων. Να βρούμε τρόπους να επικοινωνήσουμε με όλους όσοι έχουν ανάγκη να (αντι)δράσουν, αλλά δεν έχουν γνωρίσει ποτέ τη συγκλονιστική εμπειρία της αλληλεγγύης και του αγώνα. Να δημιουργήσουμε νέες μορφές οργάνωσης και συντονισμού, πιο δημοκρατικές, πιο άμεσες, πιο αποφασιστικές, χειραφετημένες από κάθε είδους εξάρτηση και δεσμά. Δεν πετάμε τίποτε – αρνούμαστε, όμως, να μείνουμε στα ίδια. Δεν υποτιμάμε κανέναν – ψάχνουμε, όμως, αυτούς που δεν περπατούν με λυγισμένη μέση.
Τα αφεντικά των ΜΜΕ έχουν λεφτά, όπως αποδεικνύουν οι κυκλοφορίες νέων εφημερίδων και οι αγοραπωλησίες μέσων. Το ίδιο και οι τράπεζες, με τις οποίες οι πρώτοι διατηρούν οργανική σχέση αλληλεξάρτησης και αμοιβαίου οφέλους. Όσο για τις «πριμαντόνες» των ΜΜΕ, η κρίση δεν τις στέρησε από τα παχυλά τους συμβόλαια – έστω και με «εκπτώσεις».
Δεν ζητάμε προνόμια ή ελεημοσύνη από κανέναν – διεκδικούμε τα δικαιώματά μας και τον πλούτο που μας έχουν κλέψει!
Δεν κάνουμε συμβιβασμούς κάτω από το τραπέζι – συζητάμε, διαφωνούμε και αποφασίζουμε ανοιχτά και δημοκρατικά!
Δεν ψάχνουμε για μοναχικούς δρόμους – αγωνιζόμαστε για την ενότητα στη βάση αρχών, για ένα πλειοψηφικό ρεύμα που θα σαρώσει το κατεστημένο!
Δεν τάζουμε εκπροσώπηση ή οφίτσια – παίρνουμε όλοι μαζί τον δύσκολο δρόμο της συμμετοχής, της κοινής δράσης, της σύγκρουσης.
ΠΟΤΕ, ΑΝ ΟΧΙ ΤΩΡΑ; ΠΟΙΟΙ, ΑΝ ΟΧΙ ΕΜΕΙΣ;
15 Οκτωβρίου 2009
Αριστερό Ριζοσπαστικό ΜΜΕτωπο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου