Νεοναζισμός και δημοσιογραφία

Πριν την εν ψυχρώ δολοφονία του 34χρονου αντιφασίστα Παύλου Φύσσα, προηγήθηκε η διαδικασία νομιμοποίησης, πρώτα του ακροδεξιού και του ναζιστικού λόγου από τα Μέσα Ενημέρωσης. Το ξέφραγο αμπέλι των συχνοτήτων και η διαρκής απουσία του ΕΣΡ στο σκέλος του ελέγχου, έδωσαν τη δυνατότητα σε μικρής εμβέλειας σταθμούς να μεταδίδουν χωρίς επιπτώσεις.   Η κατάσταση αυτή εξακολουθεί να υφίσταται και να λαμβάνει διαστάσεις σε καθεστώς υπόγειων συναλλαγών.

Εκείνο που είναι εντυπωσιακό είναι η μετάδοση του προπαγανδιστικού λόγου του ναζιστικό λόγου από τα κεντρικά media και η αποδοχή του από δημοσιογράφους, διευθυντές και ιδιοκτήτες. Η αποσιώπηση των εγκλημάτων των νεοναζιστών στις γειτονιές, πήγαινε «χέρι, χέρι» με τη μετάδοση της εικόνας των «παιδιών» που προστατεύουν τις γιαγιάδες. Η απουσία της αστυνομίας σε συνδυασμό με τους τραμπουκισμοί εναντίον μεταναστών, στα media παρουσιάστηκαν ως πολιτικός «ακτιβισμός»! Η νομιμοποίηση της ήρθε με ποικίλους τρόπους.  Αρχικά στο ερώτημα αν θα πρέπει να έχουν λόγο ή όχι στην τηλεόραση επικράτησε η άποψη πως «αν τους δει το κοινό θα τρομάξει». Συνέβη το αντίθετο, αφού το χαστούκι στη Λιανα Κανελή, θεωρήθηκε πολιτικός τσαμπουκάς και έφερε εκλογικά ποσοστά.

Στη συνέχεια, ο ελληνικός νεοναζισμός πέρασε στις εκπομπές life stye, λαϊκές απογευματινές «ενημερωτικές» εκπομπές και στα βράδυνα πάνελ, όπου εν χορώ καθυβρίζονται οι μετανάστες, οι Εβραίοι, οι κομουνιστές, χωρίς κανένα δημοσιογραφικό αντίλογο, πλην ελαχίστων τιμητικών περιπτώσεων.  Δημοσιογράφοι με οδηγίες από το ακουστικό στα μαύρα μεσάνυχτα, άφηναν το νεοναζιστικό λόγο ανενόχλητο. Άλλοι πάλι πρότειναν συνεργασία της ΝΔ με το ναζιστικό μόρφωμα, αποκαλύπτοντας πως η θεωρία των άκρων είχε συγκεκριμένη πολιτική αφετηρία.