Καταστροφή χωρίς τέλος στα media

Οι Εκδόσεις Λυμπέρη ζήτησαν από τους εργαζόμενους να βάλουν πλάτη» και να στείλουν επιστολές στις τράπεζες για να πληρωθούν, επειδή με βάση δανειακή σύμβαση παρακρατούν τα έσοδα από τις πωλήσεις των εντύπων. Alter και Ελευθεροτυπία είναι εκτός πεδίου, μεγάλα συγκροτήματα όπως ο ΔΟΛ ή το Mega πιέζονται δραματικά και κανείς, όσο εφαρμόζεται αυτή η πολιτική της ύφεσης δεν βλέπει φως στο τούνελ.

Η καταστροφή της αγοράς είχε ξεκινήσει πολλά χρόνια νωρίτερα,  αλλά καλύφθηκε εξαιτίας της εισόδου νέων παικτών στα ΜΜΕ. Επιχειρηματίες όπως ο Β. Ρέστης αρχικά και ο Λ. Λαυρεντιάδης στη συνέχεια,  αγόραζαν για διαφορετικούς λόγους ο καθένας μεγάλες, μεσαίες και μικρές επιχειρήσεις ΜΜΕ. Ήταν όπως φαίνεται η τελευταία διάσωση σε ένα διαπλεκόμενο σύστημα που η ισχύς του υπερέβαινε συχνά τους νόμους. Για παράδειγμα, βλέποντας τις εντός χρηματιστηρίου εταιρείες να καταρρέουν,  η λογική σκέψη είναι: πως αυτές εξασφάλισαν τη δυνατότητα να πάρουν τα λεφτά του κόσμου  για να τα επενδύσουν και πως οι αρμόδιες αρχές δεν τους ζήτησαν εγκαίρως λογαριασμό; Κατά αντιστοιχία κανείς δεν αναζήτησε ευθύνες από τις δημοσιογραφικές ενώσεις πως εφημερίδες, γεννιούνταν  μέσα σε ένα βράδυ χωρίς να έχουν πραγματικές θέσεις εργασίας, ή αλλάζοντας εκδοτικές εταιρείες «σαν τα πουκάμισα».

Αυτό που έλειπε και απουσιάζει και τώρα είναι μια κοινή στρατηγική ιδιοκτητών και εργαζομένων για την προστασία του προϊόντος τους, δηλαδή του περιεχομένου των εφημερίδων, των ραδιοτηλεοπτικών δικτύων και του Internet. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Επικρατεί ένας απίστευτος κανιβαλισμός, με διαπλεκόμενους επιχειρηματίες και δημοσιογράφους, να συγκρούονται, σε παιχνίδια εκβιασμών πολλών διαστάσεων, την ίδια ώρα που παράλληλοι μηχανισμοί δημοσιότητας όπως έδειξε η περίπτωση του Ακη Τσοχατζόπουλου, «βγάζουν λάδι» το πολιτικό σύστημα.