Η διαρκής γοητεία των διαπλεκόμενων

Θυμόνται τη διαπλοκή των συμφερόντων πάντοτε προεκλογικά. Ο “πατέρας” του όρου Κωνσταντίνος Μητσοτάκης την ανακάλυψε λίγο πριν από τις μακρινές εκλογές του 1993, όταν και έχανε την εξουσία. Ο Κώστας Καραμανλής επί δύο χρόνια μιλούσε για αυτή για να καταλήξει στη φούσκα του βασικού μετόχου με τους “νταβατζήδες” στο Μπαϊρακτάρη , ενώ ο Γιώργος Παπανδρέου, από το “δεν χρωστάω σε κανένα” έφτασε στο σημείο να ζητάει κατεπείγοντος συναντήσεις στο Μέγαρο Μαξίμου με τους μετόχους του Mega.

Τη σκυτάλη της πολιτικής καταγγελίας πήρε ο ΣΥΡΙΖΑ. Ο Αλέξης Τσίπρας αρνήθηκε τη συνέντευξη στο Mega, ανεβάζοντας τους τόνους για τις επιλογές των Μνημονιακών Μέσων την τελευταία διετία. Η διαπλοκή των συμφερόντων υπάρχει και συνοδεύει την ελληνική πολιτική ζωή πριν από το 1989. Ο ρόλος των εκδοτών ήταν πάντοτε καθοριστικός σε ένα μέρος του εκλογικού σώματος και έγινε πιο ισχυρός μετά την απόκτηση και της τηλεοπτικής ισχύος. Παραδείγματα βέβαια, όπως της ανόδου στην εξουσία του Κ. Καραμανλή το 2004, απέναντι στα διαπλεκόμενα συμφέροντα δείχνουν πως δεν μπορούν να επηρεάσουν το σύνολο του κοινού.

Το μεγάλο ερώτημα είναι βέβαια, τι παθαίνουν οι πολιτικοί και μετά  την άνοδό τους στην εξουσία ανακαλύπτουν πως υπάρχει ταύτιση απόψεων με τους μέχρι χθες, αντιπάλους τους . Πως δηλαδή όταν νομοθετούν παθαίνουν τέτοια «αμνησία», ώστε το σύστημα της διαπλοκής των συμφερόντων -που πατάει στη μια πλευρά σε ζημιογόνα ΜΜΕ και  στην άλλη σε δραστηριότητες εξαρτημένες από το δημόσιο-πάντα επιβιώνει και μετατρέπεται σε ακραιφνή υποστηρικτή τους.