Ιδιωτική TV: Μια ιστορία που ξεκίνησε στραβά...

«Μεταξύ των κριτηρίων για τη χορήγηση και ανανέωση της άδειας συνεκτιμώνται η πληρότητα και η ποιότητα του προγράμματος και η εμπειρία και παράδοση των μετόχων της εταιρείας στα μέσα μαζικής ενημέρωσης ως επίσης και η ιδιότητα του οργανισμού τοπικής αυτοδιοίκησης»  ( άρθρο 4 του νόμου 1866/89)

  Με μια μόνο πρόταση η ιδιωτική τηλεόραση  παραδίδεται στους εκδότες  Είναι Καλοκαίρι του 1989 και η Ελλάδα ζει τις δικές τις αλλαγές με την είσοδο της «μή κρατικής τηλεόρασης» , όπως ονομαζόταν τότε, στη ζωή των ελλήνων. Το Mega των  κυρίων, Χ. Λαμπράκη, Β. Βαρδινογιάννη , Γ. Μπόμπολα, Κ. Τεγόπουλου, Α. Αλαφούζου, που έμελλε να κερδίσει την πρωτοκαθεδρία της ΕΡΤ, ξεκινάει το Νοέμβριο   και δύο μήνες  μετά , το Ιανουάριο του 1990  Antenna TV, με έντονα δεξιό προφίλ  ως αποτέλεσμα της συνεργασίας του κ. Μίνωα Κυριακού, με τον αποθανόντα εκδότη του Ελεύθερου Τύπου Άρη Βουδούρη,  του Γιάννη Πουρναρα εκδότη του περιοδικού Τηλεράματος του εκδότη της  αριστερόστροφης “Πρώτης “, κ. Χ. Καλογρίτσα .και των ορισμένων  εφοπλιστών  .Από τότε, με εξαίρεση το 1993  ως και σήμερα οι τηλεοπτικοί σταθμοί εκπέμπουν χωρίς άδειες.  

Η μοναδική αντίδραση που υπήρξε, ενάντια στο νόμο για την ιδιωτική τηλεόραση προήλθε από  τον τέως Πρόεδρο της ς Δημοκρατίας , κ. Κωνσταντίνος Στεφανόπουλος με την ιδιότητα του προέδρου της ΔΗΑΝΑ. Ο κ. Κ. Στεφανόπουλος με μια συγκλονιστική ομιλία στις 14 Σεπτεμβρίου 1989 κατά τη συζήτηση του νομοσχεδίου καταψηφίζει τον νόμο λέγοντας: <<Αξιότιμοι  κύριοι συνάδελφοι,  ό,τι και να κάνετε σ΄ αυτό το άρθρο, όπως και να το τροποποιήσετε, που δεν το τολμάτε, όπως και να αξιώσετε σύμφωνη γνώμη, που δεν θα την αξιώσετε η κυβέρνηση θα δώσει τις άδειες. ένας τρόπος και μόνον υπάρχει, να παρέμβει η Βουλή και να μη δοθούν  οι άδειες σε ανθρώπους επικίνδυνους, να ψηφιστεί η διάταξη κατά την οποία απαγορεύεται στους εκδότες να χορηγούνται οι άδειες>>. Ο κ. Κ. Στεφανόπουλος χαρακτήριζε  αντισυνταγματική τη διάταξη αλλά και ολόκληρο το νόμο κάνοντας σκληρή κριτική  κυρίως στον Συνασπισμό για τη στάση που κρατούσε. “Εγώ δεν τους εχθρεύομαι ούτε ταξικές διαφορές έχω μαζί τους . Καμία. Με μερικούς δε εξ αυτών , ανταλλάσσω πολύ ευχαρίστως και χαιρετισμό. (...) « Και αν εγένεντο ήρωες στην υπόθεση Κοσκωτά και εγένεντο , και αποκαλύπτομαι για την ικανότητά τους αυτή,  λόγω  συμφέροντός τους. Και ξεκίνησαν , όχι υποθέτοντας  τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ  , αλλά ότι πρόκειται περί χρημάτων της μαφίας . Τους ενόχλησε η μαφία . Κοιτάξτε πόσο ενοχλείται κανείς από τα όμοια.”(πρακτικά της Βουλής 14/9/1989).

Η θέση της Αριστεράς τότε  ήταν καθοριστική .Την εξέφρασε  στη συζήτηση του νομοσχεδίου ο βουλευτής του τότε ενιαίου Συνασπισμού, κ. Μίμης Ανδρουλάκης ήταν αφοπλιστική : «Και η αριστερά εκδότης είναι» είχε πει εννοώντας ότι ο Συνασπισμός διέθετε τον Ριζοσπάστη , την Αυγή , τον 902 αριστερά στα FM , τον εκδοτικό Οίκο Σύγχρονη εποχή , την Πρώτη και τον Rock FM.   Αλλά και ο  Χαρίλαος Φλωράκης, ήταν θετικός στην ιδιωτική τηλεόραση : «Εμείς δεν εναντιωνόμαστε στην  ιδιωτική τηλεόραση, με την προϋπόθεση φυσικά, ότι θα συνοδευτεί αυτή με την προϋπόθεση φυσικά, ότι θα συνοδευτεί αυτή η άδεια σε ιδιώτες μ’ ένα πλαίσιο που θα εξασφαλίζει  την αντικειμενική ενημέρωση, τη μή μονοπώληση και γενικά δεν θα είναι σε βάση της πλουραλιστικής ενημέρωσης του λαού»

Στην ίδια συζήτηση ο  κ. Αλέκος Παπαδόπουλος, ως εισηγητής του ΠΑΣΟΚ είπε «ότι η μή κρατική τηλεόραση (ιδιωτική και δημοτική) είναι μεν αναγκαιότητα για 4 λόγους: τη βελτίωση της ενημέρωσης, β) την ενθάρρυνση παραγωγής ελληνικού προγράμματος, την διεύρυνση της εγχώριας προστιθέμενης αξίας στα ΜΜΕ και δ) την επίσπευση του εκσυγχρονισμού στις τηλεπικοινωνίες»  Ο μακαρίτης, τότε υπουργός Προεδρίας  και κυβερνητικός εκπρόσωπος, Θανάσης Κανελλόπουλος χαρακτήρισε το νομοσχέδιο «θεμελιώδες και καινοτόμο» Ο τότε εκπρόσωπος  είπε πως «οι άδειες δόθηκαν με τις προϋποθέσεις που είχε καθορίσει η προηγούμενη κυβέρνηση, με τις εξής διαφορές: Δόθηκαν 2 άδειες αντί μία που είχε εκείνη αποφασίσει. Το κράτος θα συμμετάσχει στα κέρδη  των δύο καναλιών , περί το 5%»

Η ιδιωτική τηλεόραση ήταν μια αναγκαιότητα , αφού η το κρατικό μονοπώλιο της ΕΡΤ στην ενημέρωση και την ψυχαγωγία έφτανε τα όρια της ιλαρότητας . Ο πλουραλισμός καιν η πολυφωνία , λέξεις της εποχής μαζί με την περίφημη «γκλάσνοστ» ήταν τα ζητούμενα .Όμως στην περίπτωση της Ελλάδας επρόκειτο για μια χαριστική πράξη ως αποτέλεσμα της πίεσης που ασκούσαν όλα τα προηγούμενα χρόνια οι εκδότες στην κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και υλοποίησε χωρίς πλαίσιο και κανόνες η συγκυβέρνηση της ΝΔ με τον ενιαίο Συνασπισμό το Καλοκαίρι του 1989. Ήταν το πρώτο  σοβαρό βήμα  των εκδοτών αύξησης της ισχύος τους. Από παραδοσιακοί εκδότες εφημερίδων και περιοδικών , μετά το ραδιόφωνο έμπαιναν  και στο παιχνίδι της τηλεόρασης . έτσι η κοινωνία μπορεί να απολαμβάνει τους «Απαράδεκτους» και τη κ. Λιάνα Κανέλη στα δελτία ειδήσεων και αργότερα το κ. Νίκο Χατζηνικολάου και να αισθάνεται πληροφορημένος, όμως στο παρασκήνιο διεξάγονται άλλου τύπου διεργασίες

Η αναγκαιότητα για άλλου είδους πληροφόρηση, ενάντια στο κρατικό μονοπώλιο , δεν άργησε να γίνει διαπλοκή. Οκ.  Κ. Μητσοτάκης χάνει την εξουσία το 1993- και αφού η κυβέρνηση του έχει δώσει τις μόνες τηλεοπτικές άδειες στην ιστορία, και καθιερώνει ένα νέο όρο, τα «διαπλεκόμενα συμφέροντα». Η παράδοση της τηλεόρασης σε ανθρώπους που είχαν συναλλαγές με το δημόσιο , ανοίγει το δρόμο για νέους πολιτικούς και όχι μόνο εκβιασμούς . Οι παλιοί εκδότες είναι πλέον και ιδιοκτήτες καναλιών χτίζοντας ομίλους ΜΜΕ και λοιπών επιχειρήσεων. Με το παράθυρο της λεγόμενης «οικονομικής αυτοτέλειας» ένας επιχειρηματίας μπορεί να ελέγχει ΜΜΕ – συνήθως ζημιογόνα- και ένα συγγενικό του πρόσωπο κερδοφόρες εταιρείες που προμηθεύουν το δημόσιο. Είναι πλέον  η βάση του οικοδομήματος των ΜΜΕ στην Ελλάδα. Ο «βασικός μέτοχος», όρος που τοποθετήθηκε στο Σύνταγμα μετά από πρόταση του  ΠΑΣΟΚ θα ενισχύσει  την ισχύ των προμηθευτών και θα προκαλέσει την πρώτη και σημαντικότερη  ήττα της κυβέρνησης της ΝΔ έναντι των «νταβατζήδων».  

Χρόνια μετά ακολούθησε η πτώχευση της χώρας και της τηλεόρασης