Να μην είμαστε οι τελευταίοι ζωντανοί-νεκροί της δημοσιογραφίας.

Εισήγηση του προέδρου της ΠΟΕΣΥ Βασίλη Μουλόπουλου στο Γενικό Συμβούλιο της Ομοσπονδίας, 27/03/09, όπου και αποφασίστηκε με συντριπτική πλειοψηφία η 24ωρη πανελλαδική απεργία των δημοσιογράφων σε όλα τα ΜΜΕ την ερχόμενη Πέμπτη, 2/4/2009


ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΚΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ: Η ΚΑΘΑΡΗ ΜΑΣ ΑΠΟΦΑΣΗ



Συνάδελφοι, η περίφημη κρίση, αυτή που πολλοί δεν έβλεπαν και πολλοί αμφισβητούσαν, είναι εδώ. Δε θέλω να κάνω ανάλυση του πώς και γιατί προήλθε. Ούτε ποιος ευθύνεται γι’αυτό.



Γεγονός όμως είναι ότι η κρίση είναι εδώ, ότι θα επιδεινωθεί και θα σαρώσει βεβαιότητες και κεκτημένα.


Είναι γεγονός ότι οι προτάσεις κυβέρνησης και εργοδοσίας για την αντιμετώπιση αυτής της κρίσης σταματούν στο κατώφλι της επιδείνωσης των εργασιακών σχέσεων, των μισθών, των συνθηκών εργασίας. Δεν ακούνε τον κόσμο της εργασίας, δεν περιλαμβάνουν τις ανάγκες και τις απόψεις των εργαζομένων. Ή μάλλον τους περιλαμβάνουν αλλά ως πρόβατα επί σφαγή. Τους ζητούν για μια ακόμη φορά θυσίες για το καλό όχι των εργαζομένων αλλά των εργοδοτών.

Ο φόβος και οι εκβιασμοί στους χώρους εργασίας εξαπλώνονται. Τα συνδικαλιστικά δικαιώματα και το δικαίωμα στην απεργία περιορίζονται . Οι κινητοποιήσεις όταν δεν μπορούν να υπονομευτούν εκ των έσω, ποινικοποιούνται. Στόχος οι μισθοί, οι συντάξεις, οι συλλογικές συμβάσεις. Το μοντέλο Μίχαλου, Μυλωνά και "Χελένικ Στιλ", η επισφαλής δηλαδή εργασία, και οι μειώσεις των μισθών είναι αυτό που έχει υιοθετηθεί και έχει αρχίσει να εφαρμόζεται και στις επιχειρήσεις ΜΜΕ.



Η ολική απορρύθμιση των εργασιακών σχέσεων αποτελεί το βασικό άξονα εξόδου από την κρίση.

Η κρίση των επιχειρήσεων ΜΜΕ είναι υπαρκτή, δεν είναι ωστόσο σημερινή. Εχει παρελθόν γνωστό, και υπαίτιους, όμως γίνεται τώρα το πρόσχημα, το τέλειο άλλοθι, για να αλλάξει ριζικά το τοπίο σε αυτές. Η επιχειρήση αναδιάρθρωσης βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη και το διακύβευμα δεν είναι πόσοι δημοσιογράφοι θα έχουν αύριο δουλειά, με τι μισθούς, τι συντάξεις και κάτω από ποιες συνθήκες θα εργαζόμαστε, αλλά η ίδια η δημοσιογραφία. Κρίνεται το επάγγελμα του δημοσιογράφου, το είδος, και συνεπώς ο ρόλος της της ίδιας της Ενημέρωσης.

Συνάδελφοι, ο συνδικαλισμός εμπεριέχει συνθέσεις απόψεων, συμβιβασμούς, υποχωρήσεις. Αλλά πιστεύω ότι υπάρχουν στιγμές των μεγάλων καθαρών αποφάσεων. Υπάρχουν στιγμές κατά τις οποίες χαράσσονται οι διαχωριστικές γραμμές, που καλούμαστε να αποφασίσουμε σε ποια πλευρά θα σταθούμε, ποιού τα συμφέροντα θα υπερασπιστούμε. Αυτό είναι που καλούμαστε να κάνουμε τούτη την εποχή. Αυτές τις στιγμές ζούμε. Δεν υπάρχουν περιθώρια συμβιβασμού. Δεν υπάρχουν περιθώρια υποχωρήσεων. Δεν υπάρχουν περιθώρια ουδετερότητας. Είναι η στιγμή όχι μόνο της συλλογικής στάσης απέναντι στην κρεατομηχανή που έχουν στήσει εργοδότες και κυβέρνηση, αλλά και της ατομικής. Είναι η στιγμή που πρέπει ν’ αποφασίσουμε αν θέλουμε αύριο να μας λένε καλημέρα οι άλλοι εργαζόμενοι, να κοιτάμε στα μάτια τα παιδιά μας, να μπορούμε να κοιτάζουμε τον εαυτό μας στον καθρέφτη. Είναι η στιγμή που πρέπει να αποδείξουμε στον εαυτό μας, στους συναδέλφους μας, στους άλλους εργαζόμενους ότι δεν είμαστε διαπλεκόμενοι, παπαγαλάκια, γλείφτες. Ότι δεν είμαστε ρουφιάνοι και πουλημένοι.


Συνάδελφοι, ο πόλεμος από την άλλη μεριά της διαχωριστικής γραμμής έχει κηρυχθεί και είναι τραγικό λάθος να πιστεύουμε ότι θα μείνουμε απέξω. Ότι θα τα βρούμε με την κυβέρνηση και τους εργοδότες. Είναι τραγικό λάθος να πιστεύουμε ότι αν λειτουργήσουμε σαν "πέμπτη φάλαγγα" θα γλιτώσουμε από την κρεατομηχανή που έχει στηθεί. Δεν μπορούμε να μείνουμε αμέτοχοι σ’ αυτόν τον πόλεμο, ούτε να τον δώσουμε μόνοι μας, χωριστά από το λαϊκό κίνημα, το κίνημα όλων των εργαζομένων.



Ούτε μπορούμε να υψώσουμε τείχη, συυρματοπλέγματα, τάφρους γύρω μας, όσοι ακόμα έχουμε δουλειά, συντάξεις, προνόμια, αφήνοντας τους άλλους έξω να σφάζονται. Να είμαστε οι τελευταίοι ζωντανοί-νεκροί της δημοσιογραφίας. Αυτός ο συνδικαλισμός δεν μ’ ενδιαφέρει. Δε θέλω να είμαι ζόμπι, δε θέλω να είμαι μόνος μου παρέα με άλλα ζόμπι, προστατευόμενα είδη έως ότου εξαφανισθούμε με το βιολογικό μας θάνατο. Ο θάνατος, ο επαγγελματικός και της αξιοπρέπειας θα έχει συμβεί πολύ νωρίτερα.


Συνάδελφοι, αυτόν τον πόλεμο πρέπει να τον δώσουμε. Και να τον δώσουμε ενωμένοι. Παλαιότεροι και νέοι συνάδελφοι. Θα είναι δύσκολος, θα έχουμε ήττες, θα έχουμε απώλειες, θα έχουμε προδοσίες, θα έχουμε λιποταξίες. Μπορεί να τον χάσουμε, αλλά θα ήταν αυτοκτονικό και εξευτελιστικό να τον χάσουμε γιατί δεν τον δώσαμε, γιατί παραδοθήκαμε άνευ όρων, χωρίς να δώσουμε ούτε μια μάχη. Ακόμα και να τον χάσουμε, θα έχουμε κερδίσει τον αυτοσεβασμό μας και το σεβασμό των πολιτών. Θα παραμείνουμε ζωντανοί.