Τα προεόρτια μιας νέας σύγκρουσης "Βήματος"- Καθημερινής"

Γιάννης Πρετεντέρης «Βήμα» (30.09.2009):

«No, we can’t

Πριν από πεντέμισι χρόνια, την επομένη της περίφημης ομιλίας περί «σεμνότητας και ταπεινότητας» του Καραμανλή, η «Καθημερινή» χαιρέτιζε συγκινημένη τη νέα εποχή μιας «ενάρετης διακυβέρνησης» . Η κεντρική ιδέα ήταν ότι ο Καραμανλής θα κυβερνούσε τον τόπο περίπου όπως ο Βασίλης Αυλωνίτης, όταν ήταν πρόεδρος του κόμματος «Πνεύμα και Ηθική».

Το καλαμπούρι, φυσικά, έλαβε σύντομα τέλος. Η «ενάρετη διακυβέρνηση» της «Καθημερινής» κατέρρευσε με απίστευτη ευκολία όχι επειδή δεν ήταν «ενάρετη» αλλά επειδή δεν ήταν «διακυβέρνηση». Και τώρα ψάχνουμε για τον επόμενο.

Πίσω από αυτά, κρύβεται μια παλαιά ακροδεξιά αντίληψη. Οτι η πολιτική είναι υπόθεση «καλών» εναντίον «κακών», «ενάρετων» εναντίον «αμαρτωλών» και «ηθικών» εναντίον «ανήθικων». Μια αντίληψη που υποκαθιστά την πολιτική με την ηθική και την πράξη με το κήρυγμα.

Ευτυχώς, η ζωή παίρνει πάντοτε το πάνω χέρι. Ακόμη και η περίφημη «μάχη κατά της διαπλοκής» που είχε εξελιχθεί τότε περίπου σε εθνική σταυροφορία, απεδείχθη ότι δεν ήταν παρά μια μάχη πλουσίων που ήθελαν να φάνε τη θέση άλλων πλουσίων.

Τι συμπέρασμα βγάζω; Οτι η πολιτική μπορεί να εξελίσσεται με συνθήματα αλλά η διακυβέρνηση μιας χώρας είναι πολύ δύσκολη και σύνθετη υπόθεση για να επιδέχεται απλοϊκότητες και απλουστεύσεις. Η αποτυχία του Καραμανλή είναι η καλύτερη απόδειξη αυτού του απλού συλλογισμού.

Διαβάζω τώρα ότι μια βασική ιδέα του ΠαΣοΚ για την επομένη των εκλογών είναι «να σηκώσει τα μανίκια». Προσωπικά, καμία αντίρρηση. Να σηκώσουμε τα μανίκια, να ανεβάσουμε τα μπατζάκια, να βγάλουμε και τα σακάκια. Πολύ φοβούμαι, όμως, ότι για να κυβερνηθεί σωστά ο τόπος χρειάζεται κάτι περισσότερο.

O Μπαράκ Ομπάμα έγινε πρόεδρος ιππεύοντας ένα σύνθημα που ακούγεται ωραία: Υes, we can! (Ναι, μπορούμε!). Με όλη την εκτίμηση που τρέφω στον Ομπάμα, με όλη τη συγκίνηση που μου προκάλεσε η εκλογή του, ακόμη περιμένω τον πολιτικό που σε μια προεκλογική εκστρατεία θα βγει και θα πει: Νo, we can΄t! Να πει, δηλαδή, «όχι, δεν μπορούμε» να ζούμε ως δανειολήπτες και φοροφυγάδες. <<Οχι, δεν μπορούμε>> να υπάρξουμε ως χώρα χωρίς υγιείς επιχειρήσεις. <<Οχι, δεν μπορούμε>> να συντηρούμε ένα κράτος για να συντηρεί τους ψηφοφόρους του ενός ή του άλλου. Και ότι η ιδέα «να τα πάρουμε από τους πλούσιους για να τα δώσουμε στους φτωχούς» ήταν εύκολη για τον Ρομπέν των Δασών αλλά δύσκολη για μια χώρα της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Μόνο που τέτοιον πολιτικό δεν έχω ακόμη συναντήσει.»


«Καθημερινή» (01.10.2009) :

«Διαπλοκή και εξουσία

Μερικές φορές η κοινωνία αντιλαμβάνεται πράγματα πολύ πριν τα αντιληφθεί το πολιτικό κατεστημένο της χώρας. Κλασικό παράδειγμα το πόσο πολιτικά θανατηφόρα μπορεί να καταστεί η στήριξη της διαπλοκής σε ορισμένους πολιτικούς. Ο Κώστας Καραμανλής εξελέγη παντοδύναμος πρωθυπουργός έχοντας απέναντί του όλα τα διαπλεκόμενα συμφέροντα της χώρας. Η δημοφιλία της κυβέρνησής του άρχισε να μειώνεται, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, από την ώρα που κορυφαίοι υπουργοί του <<αγκαλιάσθηκαν>> σφιχτά και προστατευτικά από τη δημοσιογραφία του επιχειρηματικού συμφέροντος. Ο Γιώργος Παπανδρέου έχασε πανηγυρικά όταν στηρίχθηκε από το ίδιο σύστημα το 2004, αλλά κέρδισε και επιβίωσε στη μείζονα εσωκομματικά μάχη όταν το ίδιο σύστημα θέλησε να τον ξεγράψει. Τα δύο αυτά παραδείγματα, και πολλά άλλα ήσσονος σημασίας, θα μπορούσαν να έχουν μέγιστη εκπαιδευτική σημασία για τους εκούσιους ή και ακούσιους <<πελάτες>>».