Μπορεί να βγαίνει η περιουσία του δημοσίου σε πλειστηριασμό από ιδιώτες;

Εδώ είναι Ελλάδα

Η αρχή έγινε πριν από χρόνια.  Ο Μ. Ανδρουλιδάκης είχε καταρρεύσει, και η Τράπεζα Πειραιώς έβγαζε σε πλειστηριασμό τον τότε  Planet.  Ο σταθμός άλλαξε χέρια και από τον Αθανάσιο Παύλοβιτς πέρασε στη Γιάννα Αγγελοπούλου και έγινε City και μέσω του Β. Ρέστη στο ΔΟΛ και σήμερα είναι Βήμα  FM, χωρίς ωστόσο το δημόσιο να εισπράξει το παραμικρό από τη διαχείριση των συχνοτήτων. Τώρα,  ένας ακόμη σταθμός, ο Nitro FM πρόκειται να βγει σε δημοπρασία και να αλλάξει χέρια, αφού η λειτουργίας της εταιρείας συνδέεται με την άδεια που έλαβε πριν από 12 χρόνια.

Σε μια εποχή ελεγχόμενης πτώχευσης, μια λογική σκέψη θα ήταν και η εκκαθάριση του διαπλεκόμενου τοπίου και να συγκεντρώσει το δημόσιο έσοδα από τις συχνότητες, όπως κάνει εδώ και χρόνια από τον κλάδο των τηλεπικοινωνιών. Όμως δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο.   Οι άδειες των ραδιοφωνικών και τηλεοπτικών σταθμών έχουν λήξει εδώ και χρόνια. Ταυτόχρονα ορισμένα μέλη του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης, που είναι αρμόδιο για τη χορήγηση  των αδειών έχουν συμπληρώσει σχεδόν 10 χρόνια στην Αρχή, ενώ ο νόμος προβλέπει 8 έτη με 8μηνη παράταση της θητείας τους.

Το πλέον εντυπωσιακό όμως είναι  πως μεταξύ των 134 ιδιωτικών τηλεοπτικών σταθμών που εκπέμπουν νομότυπα σε όλη τη χώρα, «ενοίκιο» για τη χρήση των συχνοτήτων πληρώνουν μόνο τα δίκτυα εθνικής εμβέλειας το οποίο φτάνει το 2% επί του κύκλου εργασιών. Όμως, όταν υπάρχουν εκλογές μειώνεται στο 1% ή και στο 0,1% επί του τζίρου, σε αντάλλαγμα για τη δωρεάν μετάδοση διαφημιστικών μηνυμάτων των κομμάτων. Η ζημία του δημοσίου είναι προφανής. Στο δε ραδιόφωνο δεν υπάρχει καμία πρόβλεψη για την καταβολή τέλους, ενώ ούτε η ΕΡΤ πληρώνει για τις συχνότητες που χρησιμοποιεί. Αντιθέτως πληρώνει η Forthnet, όχι όμως το ελληνικό δημόσιο, αλλά την ΕΡΤ για τις επίγειες συχνότητες που υπενοικιάζει. Επίσης, αν ένας σταθμός είναι κομματικός δεν χρειάζεται καθόλου άδεια!

  υλος ﷽﷽﷽ι αντή εξουσία- άδεια!και πτικςΌταν ένας σταθμός παύει να λειτουργεί,  η συχνότητα, με μόνη εξαίρεση την περίπτωση του Tempo του Μ. Ανδρουλιδάκη δεν επιστρέφεται στο ελληνικό δημόσιο, αλλά είτε βγαίνει σε δημοπρασία από τις τράπεζες, είτε αλλάζει χέρια με τις συνήθεις διαδικασίες. Κι αυτό γιατί οι αρμόδιες Αρχές- εξαιτίας των διαπλεκόμενων σχέσεων των επιχειρηματιών των media με την πολιτική εξουσία- δεν κάνει τη δουλειά τους για να διαπιστώσουν το προφανές. Το αποτέλεσμα είναι η λειτουργία μια κλειστής αγοράς, όπου ο ενδιαφερόμενος επενδυτής, πρέπει π.χ. να αγοράσει ένα ζημιογόνο σταθμό,  όπου πληρώνεται ο πωλητής αλλά όχι και το δημόσιο και όχι να πάρει μια καθαρή συχνότητα και να αναπτύξει μια υγιή επιχείρηση στα ΜΜΕ.

Αυτός είναι ο ελληνικός τρόπος λειτουργίας της ραδιοτηλεοπτικής αγοράς που όπως φαίνεται «μπόλιασε» και τους συντάκτες του «Μνημονίου 2».  Η Τρόικα αποδέχθηκε την ελληνική λογική  και έτσι οι τηλεοπτικοί σταθμοί που πουλάνε μίσος, ρατσισμό, κατσαρόλες, γραμμές 9011 χρησιμοποιώντας την περιουσία του ελληνικού δημοσίου,  θα συνεχίσουν να μην  πληρώνουν . Σε λίγο καιρό θα διακόψουν την αναλογική μετάδοση και θα λάβουν τον μπόνους της ψηφιακής μετάδοσης και ένα χρόνο αργότερα ...τον Ιούνιο του 2013 θα προκηρυχθούν οι άδειες από το ΕΣΡ.