Τα ελληνικά media είναι μια τεράστια ΔΕΚΟ

ΜΜΕ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽οκοπημημοσιογρν το στοιοπιστ'ΕιΕκτός           Τα ΜΜΕ εξαπολύουν  φωτιά.  Είναι έτοιμα να κατακρεουργήσουν οποιονδήποτε εκφράσει μια διαφορετική άποψη για το Μνημόνιο 2. Η λίστα των θυμάτων- δημοσιογράφων και αναλυτών που έχασαν τη δουλειά τους, επειδή έλεγαν αυτό που σήμερα γράφουν  τα διεθνή δίκτυα, μεγαλώνει. Μπορούν όμως να κάνουν υποδείξεις στον κόσμο σήμερα από τον τηλεοπτικό άμβωνα , αυτοί που δημιούργησαν τον πλέον διεφθαρμένο κλάδο εργασίας στην Ελλάδα;

Στην πραγματικότητα τα media θυμίζουν κατά πολύ τη χώρα. Είναι αποκομμένα από τις διεθνείς εξελίξεις των Μέσων, και να και έχουν χρεοκοπήσει εδώ και πολλά χρόνια, παραμένουν με τεχνητό τρόπο στη ζωή. Τα προηγούμενα χρόνια ήταν η διαπλοκή των συμφερόντων, τα χρήματα του δημοσίου που συντηρούσαν τις ζημιογόνες επιχειρήσεις ΜΜΕ. Επίσης ήταν τα κόλπα με την κρατική και την ιδιωτική διαφήμιση. Ανύπαρκτα έντυπα ζούσαν με την εγγύηση του ελληνικού δημοσίου, ενώ  διαφημιστές, διαφημιζόμενοι και Μέσα, με τις λεγόμενες «επιστροφές»,  δημιούργησαν μια παράπλευρη αγορά μαύρου χρήματος, που ωφέλησε τους πάντες. Συνάμα σταμάτησε η έκδοση δανείων, αυτή που επέτρεπε στους ιδιοκτήτες Μέσων, να διατηρούν τις επιχειρήσεις τους χωρίς να βάζουν κεφάλαια. Οι τρεις από τις τέσσερις πήγες χρηματοδότησης του κλάδου, χάθηκαν

 Κατά μάνα, κατά κύρη. Τα στελέχη των Μέσων, ανδρώθηκαν παράλληλα με τις πολιτικές ηγεσίες που έστειλαν  τη χώρα στα βράχια. Ορισμένοι μάλιστα από αυτούς έγιναν βουλευτές και υπουργοί εγκαταλείποντας εγκαίρως τις χρεοκοπημένες επιχειρήσεις που διεύθυναν για να αναλάβουν τις ευθύνες της χώρας και να εξακολουθήσουν να κουνάνε το δάκτυλο στην κοινωνία. Οι πρωταθλητές των ελλειμμάτων, αυτοί που σκόρπισαν το ιδιωτικό και το δημόσιο χρήμα, είναι τα πρόσωπα που κάνουν σήμερα τις υποδείξεις και κατατρομοκρατούν το κοινό.

 Το κοινό είναι το τελευταίο σύνορο. Τα έσοδα από το περίπτερο, το κοινό που καταναλώνει ραδιοφωνικές και τηλεοπτικές διαφημίσεις και αγοράζει προϊόντα. Τα media  όμως στην Ελλάδα είναι ΔΕΚΟ.  Εδώ και χρόνια ασχολήθηκαν με τους πάντες εκτός από το κοινό τους. Έτσι τα δημοσιεύματα ήταν κατά παραγγελία, αποτελέσματα των σχέσεων διαπλοκής, πάντοτε υπέρ εθνικών στόχων , όπως  για παράδειγμα το χρηματιστήριο, οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Ακόμη και τώρα οι διάφοροι σπουδαίοι αρθρογράφοι- «τσιρλίντερς του Μνημονίου-  αποτελούν τη σίγουρη λύση για την αναξιοπιστία των Μέσων.

Και  σιγά, σιγά, ο κόσμος εγκαταλείπει τα media, αναζητώντας κάτι άλλο. Αυτό, είναι και πλέον το στοίχημα, για τους δημοσιογράφους σήμερα.