Κόστος ανακαίνισης γραφείου προέδρου ΔΕΚΟ 650.000 ευρώ!

Edito

του Φώτη Γεωργελέ , από την Athens Voice που κυκλοφορεί

Αυτή τη βδομάδα άκουσα το πιο καταπληκτικό αίτημα. Να προσλάβουμε ακόμα περισσότερους δημοσίους υπαλλήλους ώστε με τις εισφορές τους να χρηματοδοτηθούν οι συντάξεις αυτών που είναι ήδη μέσα και κινδυνεύουν. Είναι πολύ ωραία η γενιά η δικιά μας.
Οι πατεράδες και οι μανάδες μας, κατοχές, εμφύλιους, δικτατορίες, πέρασαν μια ζωή με σφιγμένα τα δόντια. Τα παιδιά μας με 2-3 πτυχία δεν θα βρίσκουν ούτε μια δουλειά των 700 ευρώ και σύνταξη ούτε που να ονειρευτούν ότι θα πάρουν ποτέ. Και μεις, 30 χρόνια, φάγαμε τα πακέτα Ντελόρ και τις επιδοτήσεις της ευρωπαϊκής κοινότητας, δανειστήκαμε από παντού και καταχρεώσαμε το κράτος, διοριστήκαμε όλοι στο δημόσιο και τώρα θέλουμε να πάρουμε και μια σύνταξη στα 50, να πάμε στο εξοχικό, να καταγγέλλουμε με την ησυχία μας τον ανάλγητο Αλμούνια και την παγκοσμιοποίηση. Μερακλήδες.
Δεν είναι δυνατόν τον καιρό της «επιτήρησης» να μιλάμε στους εργάτες και τους αγρότες για Σύριζα του ευρωπαϊσμού, δήλωσε ο προηγούμενος πρόεδρος του Σύριζα. Εννοείται. Για ευρωπαϊσμό μιλάμε όταν μας τα χώνουνε, όταν μας επιδοτούνε, όταν μας δανείζουνε. Όταν μας ρωτάνε τι έγιναν τα λεφτάκια τους, όταν δεν μας δανείζουν άλλο γιατί είμαστε αφερέγγυοι, τότε καταγγέλλουμε τους νεοφιλελεύθερους, τους κερδοσκόπους.
Τα Μέσα Ενημέρωσης αποκαλύπτουν τα σκοτεινά σχέδια των Βρυξελλών που θέλουν να μας μειώσουν τους μισθούς, να μας βάλουν φόρους, να επιβάλλουν λιτότητα. Λένε φυσικά ψέματα. Η Κοινότητα λέει ακριβώς το αντίθετο, ότι τα εισπρακτικά μέτρα δεν λύνουν το πρόβλημα, μπαλώνουν τρύπες, βρίσκουν ρευστότητα πρόσκαιρη, αλλά όσο δεν γίνονται οι διαρθρωτικές αλλαγές που χρειάζονται, το πρόβλημα παραμένει, θα χρειαστούν πάλι έκτακτα μέτρα. Και τίποτα δεν θα διορθώνεται. Στην πραγματικότητα συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο, επειδή δεν γίνονται μεταρρυθμίσεις, επειδή δεν λύνονται τα προβλήματα, το κράτος χρεοκοπεί συνεχώς και περισσότερο και η αφαίμαξη των πολιτών γίνεται μεγαλύτερη και συνεχής. Οι έκτακτες εισφορές στις επιχειρήσεις, η έκτακτη φορολογία στα υψηλά κέρδη, η έκτακτη εισφορά στους υψηλόμισθους, το πάγωμα των αυξήσεων στους υψηλόμισθους του δημόσιου τομέα, μπορεί να είναι αναγκαία μέτρα όταν τα ταμεία είναι άδεια, αλλά δεν είναι μεταρρυθμίσεις, δεν αντιμετωπίζουν το πρόβλημα. Επιπλέον έχουν το μειονέκτημα ότι επιτρέπουν στις δυνάμεις που θέλουν καθηλωμένη την Ελλάδα στην καθυστέρηση να λαϊκίζουν εκ του ασφαλούς. Γιατί αποκρύπτουν τα πραγματικά προβλήματα. Μόνο με πραγματικές αλλαγές που θα αντιμετωπίζουν τις αιτίες των κακών μπορεί να δημιουργηθεί ένα κίνημα μεταρρυθμίσεων που θ’ αλλάξει τις αναχρονιστικές και άδικες δομές. Όσο οι πολίτες της χώρας βλέπουν μόνο εισπρακτικά μέτρα, ακόμα κι αν κατανοούν την κρισιμότητα της κατάστασης, δεν πείθονται για τις προθέσεις. Κανείς δεν θέλει να πληρώνει γιατί τα οργανωμένα συμφέροντα δεν θίγονται.

Είμαστε πράγματι σε τέτοια κρίσιμη κατάσταση; Πρέπει να κάνουμε στ’ αλήθεια αυτές τις θυσίες; Γιατί τις ίδιες μέρες που ο υπουργός Οικονομικών μιλάει για πάγωμα μισθών και έκτακτες εισφορές στα σπίτια, ο πρόεδρος της Βουλής ας πούμε, βρίσκει ότι το κανάλι της Βουλής δεν στοιχίζει και πολύ ακριβά ρε παιδί μου, ας το κρατήσουμε, να βάλουμε και τους δικούς μας και να κάνουμε κι ένα ραδιόφωνο βουλευτικό να μας βρίσκεται. Το δεν στοιχίζει ακριβά, είναι περίπου όσο το ποσόν που θα εξοικονομήσει το κράτος από το πάγωμα των αυξήσεων. Την εποχή του ίντερνετ λοιπόν, που με μια κάμερα κι ένα site μπορεί όποιος θέλει να παρακολουθεί 24 ώρες τη μέρα τη Βουλή χωρίς κόστος, η ελληνική βουλή διαθέτει βουλευτική τηλεόραση και ραδιόφωνο. Παγκόσμια πρωτοτυπία, ούτε ο Τσάβες.
Όταν ανέλαβε η νέα υπουργός Αγροτικής ανάπτυξης κατήγγειλε το «αγροτικό» κανάλι που διέθετε το υπουργείο της, άλλη παγκόσμια πρωτοτυπία, υπουργικό κανάλι που δεν εκπέμπει αλλά στοιχίζει μερικά εκατομμύρια το χρόνο. Παραδόξως δεν καταργήθηκε, άρχισαν οι συζητήσεις μήπως στοιχίζει στο εξής λιγότερα. Σ’ αυτή την υπέροχη χώρα με τα τρία κρατικά κανάλια, τα 4 ψηφιακά, καμιά 20αριά ραδιόφωνα και δεκάδες άλλα ραδιοτηλεοπτικά μέσα κρατικά, κομματικά, δημοτικά, εκκλησιαστικά, που τα πληρώνει όλα ο φορολογούμενος πολίτης, συζητάμε για βουλευτικές και υπουργικές τηλεοράσεις και ραδιόφωνα. Ποιος να μας πάρει στα σοβαρά; Είναι κανείς που δεν ξέρει ότι αυτά τα χρεοκοπημένα, μηδενικής ακροαματικότητας Μέσα είναι τρόποι μεταφοράς κρατικού χρήματος στα κομματικά ταμεία, αγορά πολιτικής υποστήριξης από τους δημοσιογράφους και διορισμοί κομματικών στελεχών; Άμα πραγματικά η χώρα ήταν στην εντατική, όπως σε όλους τους τόνους μας λένε, κάθε σοβαρή κυβέρνηση θα έλεγε, κρατάμε ένα τηλεοπτικό κανάλι και 2-3 ραδιόφωνα, όπως σ’ όλο τον κόσμο, και τα υπόλοιπα γεια σας. Κι όποιος δήμαρχος, παπάς, κόμμα θέλει να κάνει τον Μέρντοχ, με τα λεφτάκια του, όχι με τα λεφτά του ελληνικού λαού.
Αλλά δεν το λέει.
Στην ειδησεογραφία μόνο αυτής της βδομάδας, μπορείς να διαβάσεις για ένα ακόμα σκάνδαλο λαθρεμπορίου τσιγάρων στην κρατική ΣΕΚΑΠ, γιατί το κράτος φτιάχνει και τσιγάρα. Ένα άλλο σκάνδαλο στη Θεσσαλονίκη, ύψους 30 εκατομμυρίων, που υπεξαίρεσαν τα χρήματα από τις εισφορές των εργαζομένων στις δημοτικές επιχειρήσεις. Έχουμε πολλές τέτοιες, ίσαμε 1.500. Το ένα τρίτο απ’ αυτές είναι στα χαρτιά. Οι μισθοί των δημοτικών αρχόντων αυξάνονται με τους μισθούς των επιχειρήσεων, ο δήμαρχος εκεί παίρνει ένα δεύτερο μισθό γιατί είναι αντιπρόεδρος στην «Αλεξάνδρεια Ζώνη Καινοτομίας». Τι είναι πάλι αυτό; Είναι μια «εταιρεία για τη δημιουργία πυρήνων επιχειρηματικής καινοτομίας», απλώς εκεί είναι μερακλήδες και πατριώτες και όλα τα λένε Μεγαλέξανδρους και Βουκεφάλες. Γιατί αν δεν ξέρουν οι δήμαρχοι από επιχειρηματική καινοτομία, ποιος ξέρει; Εκατοντάδες εταιρείες, εστίες διαφθοράς, όλες χρεοκοπημένες φυσικά. Αυτοί που θέλουν να κρύψουν αυτή την κατάσταση και μεταμφιέζονται σε «υπερασπιστές του Δημοσίου Τομέα» μιλάνε συνέχεια για τον ΟΤΕ και την Ολυμπιακή, που ιδιωτικοποιούνται και τι πάθαμε από το νεοφιλελευθερισμό και τέτοια. Το ζήτημα δεν είναι εκεί, γιατί καημός δεν ήταν να ’χαμε και μια εταιρεία τηλεφωνίας κρατική. Το θέμα είναι η απίστευτη κραιπάλη και λαφυραγώγηση του δημοσίου χρήματος που γίνεται σ’ ολόκληρη την Ελλάδα με χιλιάδες τέτοιες κρατικές, δημοτικές ΔΕΚΟ, Νομικά πρόσωπα δημοσίου δικαίου, εκκλησιαστικές και ό,τι άλλο μπορούν να φανταστούν εταιρείες, μαύρες τρύπες όπου χάνεται το δημόσιο χρήμα. Κατασκευαστικές εταιρείες που έχουν τα υπουργεία για να χτίζουν τα κτίριά τους, 14 χιλιάδες στελέχη στις ΔΕΚΟ και τους οργανισμούς. Μια υπηρεσία μόνο, οι συγκοινωνίες πρωτευούσης ας πούμε, χωρίζεται σε καμιά 10αριά εταιρείες οι οποίες έχουν από καμιά 10αριά θυγατρικές η καθεμιά, οι οποίες έχουν από μερικούς οργανισμούς, οι οποίοι ιδρύουν από μερικές επιτροπές και στην πορεία χάνεται ο αριθμός εταιρειών, διευθυντών, προέδρων, μελών διοικητικού συμβουλίου και επιτροπών. 700 νέες επιτροπές κατάφερε να δημιουργήσει σε 5,5 χρόνια η προηγούμενη κυβέρνηση που θα χτυπούσε τη διαφθορά, διπλασιάζοντας το κόστος του δημόσιου τομέα.

Ένας φίλος που ανέλαβε μια κρατική θέση αυτό τον καιρό διηγείται. «Δεν υπήρχε γραφείο για τη θέση μου και δημιουργήθηκε ένα. Κοιτάω τα έξοδα, 12.000 ευρώ βιβλιοθήκη. 12 χιλιάδες λέω βρε παιδιά, τέτοιους καιρούς, δεν βρίσκουμε καμιά φθηνότερη, τι θα βάλω;». Τίποτα δεν είναι 12 χιλιάδες για μια βιβλιοθήκη, όταν γίνεται ανασχηματισμός και αλλάζει ο υπουργός ή ο πρόεδρος σε καμιά μεγάλη ΔΕΚΟ, ανακαινίζει το γραφείο του προκατόχου του. Κόστος ανακαίνισης διαβάζουμε μετά, 650.000 ευρώ. 650 χιλιάδες, με τόσα περίπου ξεκίνησε η Athens Voice, που δημιούργησε και 100 νέες θέσεις εργασίας. Αυτό είναι το δεύτερο κρυμμένο μυστικό που αποσιωπούν οι υπερασπιστές αυτής της κατάστασης. Τα χρήματα των δημοσίων ταμείων που λαφυραγωγούνται δεν χάνονται απλώς, στερούν την υγιή οικονομία από επενδύσεις που θα δημιουργήσουν νέες θέσεις εργασίας.
Κάθε πραγματική αλλαγή στη χώρα μας θα ξεκινήσει από κει. Από την αντιμετώπιση της γραφειοκρατίας και της διαφθοράς. Μόνο τότε θα είναι πειστική. Οι εκκλήσεις στη φιλοπατρία και τα εισπρακτικά μέτρα δεν δημιουργούν συστρατεύσεις και συμμαχίες. Μόνο οι πραγματικές μεταρρυθμίσεις μπορούν να πείσουν και να εμπνεύσουν. Και πάλι, στην κατάσταση που έχουμε φτάσει, δεν θα ’ναι εύκολο. Τουλάχιστον να προσπαθήσουμε. Κι αν χάσουμε, τουλάχιστον ας χάσουμε ηρωικά, όχι μπακάλικα.