Είναι συντηρητικοί οι δημοσιογράφοι;

Του Γιώργου Κογιάννη, υποψήφιου για το Δ.Σ. της ΕΣΗΕΑ με τη «ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΕΝΟΤΗΤΑ»

Η ερώτηση του φίλου προήλθε με αφορμή τις επικείμενες εκλογές για την ανάδειξη νέας διοίκησης στην ΕΣΗΕΑ. Και ήταν ευθεία και …φαρμακερή!

- Μα είναι δυνατόν, εσείς οι δημοσιογράφοι να είστε τόσο συντηρητικοί; Το πιο προοδευτικό, υποτίθεται, κομμάτι της κοινωνίας;
- Τι εννοείς, ήταν η ενστικτώδης, αλλά και πονηρή, απάντηση μου, προκείμενου να κερδίσω χρόνο για να σκεφτώ…
- Εσείς που ζείτε από κοντά τους πολιτικούς και τα κόμματα, που τους έχετε γνωρίσει απ’ έξω κι από μέσα, δεν θα ’πρεπε να είστε οι πρώτοι που θα τους κάνετε πέρα; Οι πρώτοι που θα τους κρατήσετε σε απόσταση από τα τεκταινόμενα στον κλάδο σας; Κι αν εμπλακούν κάπου, δεν θα ’πρεπε αυτό να αποβλέπει στη θωράκιση του επαγγέλματος σας από παρεμβάσεις και εκβιασμούς; Στην εμβάθυνση και κατοχύρωση της ανεξαρτησίας σας; Ας μην μιλήσω για δεοντολογία, γιατί, αυτό, φοβάμαι ότι πονάει πολύ! Και εσάς και εμάς, που σας διαβάζουμε και σας ακούμε…

Τα σκέφτομαι όλα αυτά, τώρα, λίγο πριν τις εκλογές της ΕΣΗΕΑ και στο μυαλό μου «τριβιλίζει» μια λέξη: «Συντηρητικοί».

Αλήθεια, εχει άδικο ο φίλος;

Διαβάζω τα μηνύματα που μου στέλνουν συνάδελφοι – υποψήφιοι για την ΕΣΗΕΑ, απ’ όλες τις συνδικαλιστικές παρατάξεις και διαπιστώνω ότι όλα ανεξαιρέτως αφορούν τις συνδικαλιστικές μας διεκδικήσεις και μόνον! Αδιαμφισβήτητα αποτελούν και πρέπει να αποτελούν, πρώτιστο μέλημα κάθε συνδικαλιστικού οργάνου. Η ΕΣΗΕΑ όμως είναι απλά ένα συνδικαλιστικό «σωματείο» και μόνον;

Πού πήγε ο παρεμβατικός της ρόλος στην κοινωνία; Ο επιμορφωτικός της ρόλος, η πρωτοποριακή της θέση και στάση στα γεγονότα; Υποτίθεται ότι οι δημοσιογράφοι δεν παρακολουθούν απλώς τα γεγονότα, αλλά εμβαθύνουν σε όσα συμβαίνουν γύρω και αναδεικνύουν πρωτοποριακές ιδέες, συμπεριφορές και απόψεις.Ανακαλύπτουν τα κοινωνικά ρεύματα και τα προβάλουν και δεν τα καταγράφουν απλώς, όταν αυτά κυριαρχήσουν στην κοινωνία και …εφόσον «πουλάνε»!..

Αλήθεια, ποιός διαφωνεί ότι ως δημοσιογράφοι είμαστε, σήμερα, περισσότερο «πωλητές, πλασιέ, ντήλερ», παρά …ενημερωτές (όσο κι αν φαίνεται αδόκιμος ο όρος) της κοινής γνώμης; Ποιός μπορεί να μιλήσει ανοιχτά για δεοντολογία στο χώρο μας και να μην κοκκινίσει από ντροπή, έστω κι από μέσα του;

Δεν διαφωνώ, συνάδελφοι. Είναι κορυφαία και πρωτεύοντα τα αιτήματα για περιφρούρηση των θέσεων εργασίας, αντιμετώπιση της ανεργίας, αξιοπρεπείς μισθούς, βιώσιμο ταμείο, αξιοπρεπή σύνταξη, καλύτερη περίθαλψη…

Όμως, τί αξία έχει να δουλεύουμε και να αμοιβόμαστε αξιοπρεπώς, όταν δεν έχουμε το σεβασμό της κοινωνίας, όταν μας βλέπουν και μας …φτύνουν-κυριολεκτικα και μεταφορικα; Γιατί να τα διαχωρίσουμε αυτά τα δύο;

Για να επανέλθω στο σημείο απ’ όπου ξεκίνησαν αυτές οι σκέψεις, έχει άδικο ο φίλος όταν μιλάει για συντηρητική στροφή των δημοσιογράφων; Και είναι σαφές ότι δεν αναφέρεται τόσο στις πολιτικές μας θέσεις και τοποθετήσεις, όσο στη γενικότερη στάση μας στην κοινωνία…

Μακρύς και επώδυνος ο δρόμος …από τον Κονδυλάκη και τον Παλαμά στον Σόμπολο, για τη δημοσιογραφία και τους ανθρώπους που την υπηρέτησαν και την υπηρετούν…